[S.fic 4851] ว่าด้วยความคิดถึง

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า "เรื่องจริง ยิ่งกว่านิยาย"

และนิยายหลายๆเรื่องกลับได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริง

ดังนั้น ครั้งนี้เราขอเสนอเป็นแฟนฟิคที่อ้างอิงมาจากเรื่องจริง

เพื่อให้ได้ทั้งสาระ(จะมีมั้ย?)และความบันเทิงไปพร้อมๆกัน

เรื่องราวจริงๆนั้นสั้นง่ายได้ใจความ 

และจะสรุปว่าเกิดอะไรขึ้นในส่วนท้ายของบทความนี้เนะ

เอาล่ะ มาสนุกกันเถอะมนุษย์เอ๋ย

Let's Go!!! []~(￣▽￣)~*

"Dakara, Sono kashi ja nai..."

*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*

Topic : ว่าด้วยความคิดถึง
Rating : PG-13
Type : Friendship
Pairing : 4851 [Spanner x Shouichi] feat. 10051
Summary : เมื่อการท่องอินเตอร์เน็ต ทำให้เขารู้ว่า เขากลายเป็นผู้เสียหายโดยไม่รู้ตัว



          เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วหลังจากที่ อิริเอะ โชอิจิ ไม่ได้รับการติดต่อจากเพื่อนสนิทของเขาอย่าง สปาน่า ซึ่งมันก็เป็นเวลาที่ค่อนข้างนานสำหรับเยาวชนวัยเท่าๆกับเขา จนใครหลายคนเฝ้าถามว่า‘ไม่เหงาเหรอ?’ หลายต่อหลายครั้ง

          เขายอมรับว่าตอนแรกก็เหงาๆหรอกนะ แต่หลังจากรู้เรื่องที่นายตัวแสบหน้าเดียวซุ่มทำแล้ว..

          บอกตามตรง...

          เหงาไม่ลงทันทีเลย!

         อุ๊ก... เหอๆ ถ้าจะให้เล่าล่ะก็ ยาวนิดนึงล่ะนะ

          เอาเป็นว่า ย้อนกลับไปสองวันก่อนละกัน



          วันนั้นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงในแว่นเนิร์ดๆกลับมาบ้านด้วยท่าทางอ่อนเพลียราวกับเพิ่งไปออกรบเสร็จมาทั้งที่จริงตัวเขาแค่เล่นวอลเล่บอลไป10นาทีเท่านั้น

          เขาบ่นพึมพำสองสามคำเกี่ยวกับศักยภาพด้านร่างกายอันห่วยแตกชนิดตรงกันข้ามกับมันสมองของตนด้วยความรู้สึกอนาถใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนแน่นิ่งคาโซฟาห้องรับแขกในท่าเดียวกับปลากระพงคาเขียง

          เวลาผ่านไปสักพักเด็กหนุ่มร่างเล็กก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจพาร่างตัวเองไปอาบน้ำอาบท่า หวังให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง เพราะวันนี้เขายังมีการบ้านที่ต้องสะสางให้เรียบร้อยอยู่

          เขา คนอย่าง อิริเอะ โชอิจิ ไม่มีวันยอมสูญเสียงตำแหน่งนักเรียนดีเด่นเพราะความอ่อนของตัวเองหรอก!!!

          คิดเสร็จก็ทำหน้าเหมือนอยากกัดลิ้นตาย10วินาทีแล้วจึงยิมเดินโสลเสลไปอาบน้ำแต่โดยดี

          20นาทีผ่านไป หลังจากอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวในชุดนอนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินเชิดศีรษะที่ยังเปียกหมาดๆด้วยท่าทางผ่อนคลายมานั่งที่โต๊ะทำงาน แล้วเปิดโน๊ตบุ๊คคุณภาพมาตรฐานของตนให้เดินเครื่องทันที

          หัวข้องานวันนี้ของเขาค่อนข้างแปลก ไม่รู้อาจารย์คิดอะไรถึงสั่งให้นักเรียนในห้องลองพิมพ์ชื่อจริงพร้อมนามสกุลใส่เว็ปเสิร์ชเอนจิ้นชื่อดังแล้วเขียนสิ่งที่เจอใส่กระดาษรายงานมา เป็นเรื่องอะไรก็ได้ ไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นคนที่ชื่อเหมือนกันก็ได้

          เป็นงานที่แปลกดี แต่ไม่รู้ทำไมตอนอาจารย์สั่งงานถึงมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆก็ไม่รู้...

          ช่างมันเถอะ คิดไปก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมา

          เจ้าตัวพยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจไปรอบนึง จากนั้นปลายนิ้วเรียวก็จัดการพิมพ์ชื่อของตนใส่ช่องค้นหาในหน้าเว็ปแล้วกดEnterอย่างรวดเร็ว

          ลิ้งค์เว็ปจำนวนมากปรากฎขึ้นบนหน้าจอในทันใด โชอิจิถอนหายใจเล็กน้อยอย่างโล่งอกเพราะเว็ปไซต์ต่างๆในครรลองสายตาเขาล้วนเป็นเว็ปไซต์ข่าว หรือบทความเกี่ยวกับผลงานการแข่งขันหุ่นยนต์ของเขาทั้งสิ้น

          ใจหนึ่งเขาก็คิดอยู่แล้วว่ามันต้องลงเอยแบบนี้ล่ะนะ

          นายช่างใหญ่ในอนาคตหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนหน้าจอลงมาดูข้อความด้านล่างอย่างไม่รีบร้อนในขณะที่ดวงตาสีมรกตหลังกรอบแว่นกลับสามารถกวาดสายตาดูข้อความต่างๆได้อย่างรวดเร็วประหนึ่งแสงแฟล็ตเลยก็ว่าได้ จนกระทั่งเขาไปสะดุดเข้ากับข้อความหนึ่ง

          'ผมดีใจมากจริงๆ ในที่สุดโชอิจิก็เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที'

          คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย โชอิจิอ่านหัวข้อประหลาดนั่นทวนอีกครั้งแล้วจึงอ่านข้อความเพิ่มเติมด้านใต้ต่อทันที

          ‘วันนี้เป็นวันมงคลของเพื่อนผม ช่วยยินดีให้กับพวกเขาด้วยนะครับ ในที่สุด อิริเอะ โชอิจิ เพื่อนที่ผมรู้จักมานานปีก็แต่งงานเสียที ถึงแม้ว่า...’

          ชื่อเดียวกันเลยแฮะ แถมเขียนเหมือนกันอีกต่างหาก..

          คนผมสีน้ำตาลแดงเอียงคอมอง ‘ถึงแม้ว่า…’ ด้วยความสงสัย ในตอนนี้เขาอยากรู้มากทีเดียวว่าจะมีข้อความอะไรเขียนต่อจากนั้น

          และเมื่อความอยากรู้อยากเห็นรุมเร้าจนถึงขีดสุด เคอร์เซอร์สีขาวก็เลื่อนไปแตะข้อความ สัญลักษณ์แดงการเคลื่อนตัวเปลี่ยนหน้าเว็ปก็เคลื่อนไหวทันที

          3นาทีผ่านไป เขามองหน้าจอที่ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยแล้วขมวดคิ้วและลองตรวจสอบสภาพเน็ตของบ้านดู จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่งออกมา

          ดูเหมือนพี่สาวของเขาจะกลับมาถึงบ้านแล้ว และจัดการโหลดBitซีรี่เกาหลีโดยไม่สนใจเขาอีกแล้วเช่นเคย...

          ตัวเขาเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆในบ้านที่แม่กับพี่สาวเป็นใหญ่คงทำอะไรไม่ได้หรอก 

          ช่างเถอะ ว่าแต่ หิวน้ำจังเลยแฮะ..

          เขาก้มลงหยิบขวดน้ำที่วางบนพื้นข้างโต๊ะเปิดผายกขึ้นดื่ม สายตาหันไปมองหน้าจออีกครั้ง แล้ว..

          พรวด!!!!!

          เด็กหนุ่มคว้าทิชชูเช็ดหน้าจอตาลีตาเหลือก ในใจทั้งตื่นตระหนกและไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง

          และภาพที่ปรากฎขึ้นชัดอีกครั้งแบบ Full HD คราวนี้ก็ทำเอาเขาตาถลน อ้าปากค้าง และแข็งเป็นหินไปโดยปริยาย

          มันเป็นภาพถ่ายคู่บ่าวสาวในชุดแต่งงานแบบญี่ปุ่น ทั้งคู่โอบกอดกันเล็กน้อย โดยฝ่ายเจ้าบ่าวที่เป็นหนุ่มผมทองร่างโปร่งซึ่งดูออกชัดเจนเลยว่าเป็นชาวต่างชาติกำลังก้มมองเจ้าสาวของตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มบางๆอย่างอบอุ่น 

          ส่วนฝ่ายเจ้าสาวก็ช้อนตามองผู้ที่ตนใจหมายจะใช้ชีวิตคู่ร่วมด้วยไปชั่วชีวิตอย่างเขินอายโดยสังเกตได้จากใบหน้าสวยที่ไร้ซึ่งเครื่องกีดขวางใดๆมีสีชมพูระเรื่อประดับอยู่จางๆ

          ทั้งคู่ยืนอยู่ท่ามกลางประกายสีเขียวจากมวลพฤกษา สายลมราวกับเป็นใจและยินดีกับทั้งสองคนจึงพัดพาให้มวลอดกไม้โบกพลิ้วไหวเล็กน้อย นำพากลีบดอกไม้และใบไม้เคลื่อนที่พัดผ่านและหมุนวนรอบทั้งสองคนบางเบา และด้วยเหตุนั้นเอง มันก็ยิ่งทำให้ภาพของทั้งคู่ถูกขับให้งดงามยิ่งขึ้นไปอีก

          ภาพใบนี้นั้นสวยงามจริงๆ มันเป็นดั่งวินาทีแสนล้ำค่าในชีวิตที่จะยังคงมีอยู่ไปชั่ว
นิรันดร์

          เรื่องสวยน่ะ เขายอมรับ ถ้าไม่ติดอยู่ที่..

          ใบหน้าเจ้าสาวคือ อิริเอะ โชอิจิ ตอนโต และใบหน้าเจ้าบ่าวคือสปาน่า เพื่อนสนิทของเขาตอนโตเช่นกัน!!!

          นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย..?

          เขามองใบหน้าเขินอายของตัวเองในสิบปีข้างหน้าด้วยสมองที่ชาหนึบเหมือนเพิ่งโดนทุบด้วยไม้หน้าสามมาก็ไม่ปาน จากนั้นก็มองสำรวจคนผมทองที่ยืนโอบกอดตัวเขาด้วยใบหน้าประดับยิ้มอย่างอ่อนโยนข้างๆอีกครั้ง..

          ฉ่า~

          เฮ้ยยย! ทำไมเราถึงหน้าแดงได้ล่ะ?!!

          เด็กหนุ่มจับใบหน้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว หัวใจที่เต้นระรัวทำเอาเขารู้สึกอึดอัดมิใช่น้อย แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนหลอกลวง

          ก็สปาน่าน่ะ..

          ทำหน้าแบบนั้นเป็นที่ไหนกัน!

          โชอิจิขมวดคิ้วถอนหายใจฮึกฮัดด้วยอย่างเคืองๆ สุดท้ายก็ทำแก้มป่อง เอาใบหน้านาบกับโต๊ะด้วยความเซ็ง

          เมื่อสมองสามารถกลับมาทำงานได้ในระดับปกติแล้ว ร่างบางก็เลื่อนเมาท์คลิ๊กไปยังโฟลเดอร์สำหรับเก็บภาพอย่างหมดอารมณ์

          ตัวอย่างภาพถ่ายจำนวนมากกว่า40รูปปรากฎเรียงขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเต็มหน้าจอ และทุกรูปก็เป็นภาพเขา(ในอนาคต)กับสปาน่าตอนโตในชุดแต่งงานที่อยู่ในอิริยาบทต่างๆทั้งสิ้น

          เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงรู้สึกว่าใบหน้าของเขากระตุกมากขึ้นและมากขึ้นทุกทีที่เขากวาดสายตามองดูรูปเหล่านั้น จนกระทั่งรูปสุดท้ายที่ปรากฎสัญลักษณ์การโหลดข้อมูลขึ้นต่างกับรูปอื่นๆ

          สงสัยสุขภาพเน็ตของเขายังไม่ดีเท่าที่คิดแฮะ

          ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจคลิ๊กขวาที่รูปแล้วเลือกเปิดในแถบใหม่ จากนั้นก็ไปอ่านคอมเม้นต์ที่มีคนตอบรับกลับมามากพอสมควรไปพลางๆ

          คนส่วนใหญ่นั้นเข้ามากล่าวคำยินดี(ที่เขาไม่ค่อยยินดีด้วยเท่าไร) แต่บางคนก็ถามเรื่องช่างถ่ายภาพ ไม่ก็ร้านเช่าหรือขายชุดที่พวกเขาใส่อยู่ แต่ที่แปลกและสะดุดตาเขาที่สุดดันเป็นคอมเม้นต์สั้นๆที่ทำให้นึกถึงใครบางคนขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

          Marshmallow★nism : อย่าให้ฉันเจอนายนะ คุณเจ้าบ่าว~

          ประโยคสั้นๆ ประหลาดๆ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเสียวสันหลังวาบแทนสปาน่าขึ้นมานะ บางอย่างบอกเขาว่าเจ้าของชื่อขนมขาวๆหยุ่นๆกำลังวางแผนสั่งเก็บเพื่อนเขาอยู่แน่ๆ..

          หรือไม่ บางทีเขาอาจคิดไปเอง...

          คงคิดไปเอง..

          ...

          “โชคดีนะสปาน่า...”

          โชอิจิไว้อาลัยให้เพื่อน 10 วิ หลังจากไม่อาจหลอกตัวเองได้สำเร็จ

          เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจออกก่อนจะกดเปลี่ยนแถบเพื่อดูรูปที่โหลดทิ้งไว้เมื่อครู่

          ............................

          .....................

          ...............

           ..........

          ......

          ...

          ..

         “สปาน่า!!!!!!!!!!!!!!”

          ณ อิตาลี เวลาเดียวกัน 

          “ฮัดเช้ย!” 

          นักวิศวกรหุ่นยนต์ในอนาคตเอาจมูกถูกกับแขนเสื้อตรงจุดที่ยังไม่เปื้อนคราบน้ำมันเครื่องสองสามที จากนั้นก็เอียงคอเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ดวงตาสีฟ้าใสปรือปรอยฉายแววฉงนอยู่วูบหนึ่งแล้วกลับเป็นเรียบเฉยดังเดิมอย่างรวดเร็ว 

          เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงใครเรียก... 

          คงหูแว่วล่ะมั้ง? 

          แล้วคนไม่ค่อยสนใจอะไรในชีวิตจริงก็หันกลับมาจัดการเชื่อมสายไฟในจุดที่ยังเชื่อมต่อวงจรของหุ่นยนต์แล้วยังไม่สมบูรณ์อีกครั้ง 

          ขณะที่หยิบเครื่องเชื่อมขึ้นมา สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่กรอบรูปบนโต๊ะพอดี มันเป็นผลงานชิ้นเอกที่เกิดจากพลังการตัดต่อของเขาล้วนๆ และทันใดนั้น ข้อความประโยคคำพูดบางอย่างก็ไหลผ่านเข้ามาในความคิดของเขา ทำให้คนที่ปกติใบหน้าไร้อารมณ์คลี่ยิ้มออกมาบางๆ





          WrenchCandy : วันนี้เป็นวันมงคลของเพื่อนผม ช่วยยินดีให้กับพวกเขาด้วยนะครับ ในที่สุด อิริเอะ โชอิจิ เพื่อนที่ผมรู้จักมานานปีก็แต่งงานเสียที ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ค่อนข้างซึนเดเระและหัวรั้นในบางเวลา แต่เจ้าบ่าวของเขาก็ให้สัญญาอย่างจริงจังว่า จะรักเขาแบบที่เขาเป็นด้วยทั้งหมดที่หัวใจเขามีครับ

          โชอิจิมองภาพ ‘จูบสาบาน’ อีกครั้งหลังจากโดนพี่สาวเข้ามาตบกะโหลกเพราะทำเสียงดังเกินไป ในใจก่นด่าเพื่อนตัวแสบสารพัดทั้งๆที่รู้ว่าใบหน้าร้อนผ่าวขนาดไหน 

          ทันใดนั้นเสียงCallของโปรแกรมสื่อสารก็ดังขึ้น และคนCallก็คือคนที่เป็นโจทก์ของเขาที่มีประเด็นเรื่องรูปพอดี 

          โชอิจิใส่หูฟังและกดตอบรับพร้อมง้างปากเตรียมใส่เต็มที่ 

          “สะ..” 

          “เรื่องนั้นฉันพูดจริงนะ” 

          "..."

          "..."

          “..ฮะ?” 

          “...ถ้านายยังไม่เห็น ฉันก็จะส่งลิ้งค์ให้นายดู แต่ถ้านายเห็นแล้ว ฉันก็แค่อยากจะย้ำให้นายเข้าใจอีกครั้งว่าไม่ได้อำเล่น แค่นั้นแหละ” 

          ฉ่า~ 

          “นะ นายนี่มัน อ๊ากกก!!! อยู่เฉยๆให้ฉันเฉ่งนายซะดีๆเลยนะ!!!” 

          “ครับ คุณว่าที่ภรรยา” ปลายสายมาเสียงหัวเราะดังมาเล็กน้อย 

          “งะ เงียบไปเลย!!!”

          โดยสรุปแล้ว หลังจากนั้นเขาก็สวดใส่สปาน่าไปยกหนึ่ง เจ้าตัวก็ตอบกลับมาเรียบๆว่าที่ทำไปเพราะอยากเจอและได้ใช้เวลาร่วมกันกับเขา แต่ด้วยอายุในปัจจุบันจึงยังทำแบบนั้นไม่ได้ 

          อีกอย่างสปาน่าก็ไม่อยากกวนเขาบ่อยด้วย เพราะรู้ดีว่าโชอิจิเรียนหนักแค่ไหน ก็เลยทำในจินตนาการ ตัดต่อไปมาก็เพลิน แล้วเกิดเป็นเรื่องอย่างที่เห็น 

          คนฟังอย่างเขาก็โกรธไม่ลงทันใด ทำได้แค่ถอนหายใจแล้วบอกอีกฝ่ายไปว่าไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันแบบนั้น ติดต่อหากันบ่อยๆก็ได้เพราะถ้าพูดกันตามตรงเขาก็คิดถึงอีกฝ่ายไม่น้อยเหมือนกัน

          พอพูดจบสปาน่าก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็เริ่มคุยเรื่องอื่นๆกันอีกเกือบสองชั่วโมงแล้วแยกย้ายกันไป 

          อันที่จริง ยังไงซะเขาก็โกรธเพื่อน(ที่อาจเปลี่ยนสถานะ)คนนี้อย่างจริงจังไม่ลงหรอก 

          อีกอย่าง ความรู้สึกที่ได้รับการเติมช่องว่างในหัวใจแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรนี่นา 

          ว่ามั้ยครับ?





OMAKE

          “โชอิจิ ถ้าเจ้าบ่าวของลูกเป็นพ่อหนุ่มผมทองคนนั้น แม่กับพี่สาวอนุมัติจ้ะ ♥ ” 

          “พรวด!!!!”

Fin.

.•.¸¸•´¯`•.¸¸.ஐ …¤¸¸.•´¯`•.¸•..•.¸¸•´¯`•.¸¸.ஐ …¤¸¸.•´¯`•.¸•..•.¸¸•´¯`•.¸¸.ஐ …¤¸¸.•´¯`•.¸•.

โอเค ในส่วนนี้เรามาพูดถึงเรื่องจริงที่กล่าวไว้ข้างต้นกันดีกว่า

เรื่องมันก็ง่ายๆ คือพื่อนเขาเกิดความรู้สึกคิดถึง จึงนำภาพเพื่อนคนอื่นๆ
(ในวัน เวลาที่ต่างกัน)

มาตัดต่อเข้าด้วยกันด้วยความเนียนอย่างน่าประหลาดใจ

(ครั้งนั้นที่ดูทำเอาเงิบไปทันใด)

แต่ก็นะ เพื่อนคิดถึง เราก็ไม่ว่าอะไร ตัดต่อแบบขำๆในหมู่เพื่อนแบบนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไรด้วย

แต่ที่เห็นเขาตัดต่อแล้วโวยวายกันในปัจจุบันนี้ก็เห็นจะเป็นเพราะต้องการสร้างความร้าวฉานนี่แหละ

คนบริสุทธิ์ก็เสียหาย คนผิดก็เข้าซังเตไมตามระเบียบ

โดยส่วนตัวแล้ว

ไอ้เรื่อง พ.ร.บ. หรือกฎหมายอะไรน่ะ จริงๆแล้วคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องมีก็ได้นะ 

ถ้ามนุษย์ทุกคนดีเยี่ยงวันเฉลิม

แต่ในเมื่อความจริงไม่เป็นอย่างนั้น มันจึงจำเป็นต้องมีอะไรมาควบคุมจิตใจคน

ไม่ให้คิดหรือกล้ากระทำผิดเฉกเช่นปัจจุบันล่ะเนะ

ดังนั้น เรื่องการตัดต่อ สำหรับเรามันก็ต้องดูที่ส่วนประกอบตรงที่

จุดประสงค์การตัดต่อ ภาพ(ว่าหน้าเราสวยมั้ย) และความสัมพันธ์ระหว่างผู้เกี่ยวข้องด้วย

ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้มาตัดต่อแล้วแอบอ้างว่าเราเป็นแมวที่บ้าน แบบนั้นมันก็ไม่ใช่ล่ะเนอะ

เพราะฉะนั้น เราคิดว่า 

อะไรดีก็ทำไป ไม่ดีก็อย่าทำ

เห็นด้วยมั้ย?

ก็แค่เรื่องง่ายๆที่หลายๆฝ่ายอาจจะมองข้ามไปเนะ

ถ้าเอาใจเขาใส่ใจเรา การทะเลาะเบาะแว้ง หรือผิดใจกันก็ไม่เกิด

ถ้าไม่เห็นแก่ทรัพย์ภายนอกเพียงอย่างเดียว ปัญหาที่จะรุมเร้าเข้ามาก็ไม่มี

ปัญหาทุกอย่างมันเกิดจากจิตใจของคนเราทั้งนั้น

สุดท้ายนี้อยากบอกว่า รักทุกคนเช่นเดิม

โลกใบนี้ช่างสดใส มาทำอะไรดีๆให้เกิดขึ้นกันเถอะเนะ

แล้วเจอกันใหม่ 

Adios 

ヾ(@゜∇゜@)ノ

To Be Continuous.

โดจิน - No limit ! {10051} - แปลไทยเด๊ะ

หลังจากตรากตรำมานาน(งานการไม่ทำเช่นเดิม)

โดเรื่องนี้ก็แปลเสร็จ~

Oh Yeah~

ด้วยตามลักษณะนิสัยที่ชอบดอง มันจึงเป็นเรื่องที่ไม่ปกติ

ประมาณว่า "เอ๊ะ? เสร็จได้ไงเอาะ?"

แต่ก็เสร็จจนได้อ่าเนะ ปรบมือรัวๆๆๆ

(อย่าว่าอะไรเราเลย เราอัพบล็อกตอนตีสี่ สมงสมอง..ไปหมดละ)

สำหรับเราแล้ว โดจินเรื่องนี้อ่านเพื่อความบันเทิงเนะ

เราเป็นพวกไม่เสพดราม่า เพราะชีวิตจริงดราม่าเยอะแล้ว ไอ้วันเอย..คุณหลวง(?)เอย

ดังนั้น ถ้าอยากหาอะไรสดใสๆเติมกำลังก็เชิญแวะเข้ามาได้เนะ

ยินดีให้บริการเน่อ~

เอาล่ะ

งั้นก็ เข้าเรื่องเลยละกันนะ

----------------------------

• Title : No limit !
• Circle/Artist : Microcut!
• Thai translate :Hachimenroppi Uzaya
• Rate : PG-13 {Shonen-ai}

แค่ปกก็รู้เลยว่าวายชัวร์

ปกในเค่อะ

(จะอธิบายทำมะเขืออะไรเพ่!!)

หน้านี้อ่านไม่ออก ใครอ่านออกเม้นให้ทีนะคะ//ยิ้มหวาน

เริ่มเรื่องมาด้วยการทำบล็อกแหก..

เราทำเพื่อให้ทุกคนอ่านง่ายนะ ถึงจะอุบาดขัดหูขัดตาไปบ้างก็เถอะ

รัโบยามะ..คนๆนี้คุ้นๆมั้ยคะ

น่าน...ใช่เลย อะ อ่าว พี่เบียเขา...

โชอิจิคุง...เธอเพ้อมากมันทำให้ฉันแปลลำบากนะคะ...

หวั่นไหวก็บอกมาเถ้ออออ โชอิจิคุง~

อัพฐานะมากกว่านั้นก็ได้นะ แม่ไม่ว่าหรอก จะเตรียมหุงข้าวแดงรอด้วยซ้ำ

ใช่คนที่ขับรถปอร์เช่345Aรึเปล่าคะ (ได้ข่าวว่าคนละเรื่อง)

เกิดเป็นพี่เบียมันลำบาก นอกจากโดนชำเราแล้ว ยังโดนเราจิ้นอีก

โชอิจิคุง ไปปลอบใจเด๊ะ!

เขาเปลี่ยนไป แต่หัวใจยังรักเธอว~ //โดนโบก

เข้าใจเถอะค่ะ

เพราะถ้าเข้าใจแล้ว จะได้เข้าห้องไวๆ 

แล้วไปสร้างเกมCHOICEด้วยกัน แหม่ อย่าคิดลึกๆ

หืม..?//มองเตียง

ใช่ค่ะ!!!!!!!!!!!

ไม่ต้องตอบคำถามสุขภาพซ๊ากกคำ กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!!!

(ตกอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่ง)

อ่าว เห้ย?

ซึนได้สมกับเป็นโชอิจิคุงดีล่ะนะ

อ่านไม่ออกสมกับเป็นคนไทยเดิมจริงๆอิฉัน..

และคนนี้ที่ยังร้ายกาจไม่เปลี่ยนแปลง สมกับเป็นพี่เบีย...

ปกหลังสีสดใส จนอยากกลับไปเสพใหม่อีกรอบจริงๆ

ขอบคุณที่ให้ความกรุณานะเคอะ 

เพราะถ้าไม่มีคุณ อิฉันก็นั่งดมได้แค่ภาพน่ะค่ะ

ไม่ได้เสพเนื้อหาจริง ขอกราบงามๆค่ะ

------------------------------------

พูดคุยกันท้ายเรื่องเล็กน้อย

อ่านจบไป เราหวังเพียงว่าผู้อ่านจะได้รับรอยยิ้มไปคนละเล็กละน้อยล่ะเนะ

ส่วนใครที่เคยอ่านในฉบับอังกฤษแล้วเห็นว่ามีบางจุดแปลไม่เหมือนคือ

หนึ่งเราปรับให้เข้ากับภาษาไทย และ สองเราแปลผิด(ฮ่าๆๆ)

ก็คิดซะว่าเพื่อความบันเทิงล่ะนะ อย่าไปจริงจังกับชีวิตมากเนะ เดี๋ยวหน้าเหี่ยวนา~

ท้ายทีุ่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่ดอยากบอกว่า 

การแปลครั้งนี้ทำขึ้นโดยไม่หวังผล กรุณาอย่าเอาไปพิมพ์ขายนะคะ

(แค่นี้ก็สงสารคนเขียนจะตายอยู่แล้ว)

แล้วเจอกันใหม่เนะ You Human

To Be Continuous.

โดจิน : การมาเยี่ยมเยือนของเบียคุรัน (10051)

กะ ก็ไม่ได้ว่างหรือว่าอะไรหรอกนะ

บังเอิญเกิดอยากจะแปลขึ้นมาก็เท่านั้นเอง

ก็แหม คู่นี้มันน่ารักนี่นา แถมในไทยก็ไม่ค่อยมีให้อ่านด้วย

ดังนั้นจึงเอามาแปลแบ่งๆให้คนอื่นได้อ่านกันด้วย

(ถึงจะมีแค่หน้าเดียวก็เถอะ)

เนื้อหาสั้นๆแต่น่ารักดี อ่านขำๆ คลายเครียดเนะ

เล่นซะปล็อกแหก....แต่ก็ช่างมันเถอะ Whatever...

ไว้จะเอามาแปลให้อ่านกันอีกถ้ามีเวลานะ 

See ya~

To Be Continuous.

ว่าด้วยเพลง No Control : Irie Shouichi [Thai ver.]

No control

Original : Irie shoichi
Vocal and Thai lyrics : Uzaya

ประตูที่มีจะนำทางฉันถึงหนทางใด
คือความมืดมนหรือมันเป็นทางที่ทอไปสู่แสงสว่าง
กลับคืนย้อนไป สู่วันวานที่อยากลบเลือน

เหมือนเป็นทางเดินที่ถูกทำลายด้วยใครบางคน
จะทำยังไงก็ไม่มีหนทางใดให้ก้าวต่อ
เพราะทางที่ฉันเดินไปไม่มีอยู่ตามความหวังเดิม

ไม่ขอสิ้นสุดลง

No control เพราะปลายทางที่เดินไป
No control หนทางเดินที่ก้าวสู่
No control แม้ยังไงฉันก็ไม่อาจจะรู้ว่าคือที่ใด

No control เพราะโลกใบที่ฉันอยู่
No control ฉันจะยอมทำทุกอย่าง
แม้สุดท้าย ทั้งดวงใจต้องโป้ปดในตัวฉันเอง

No no no...No no no...No no no...Tears...

ลมโชยนำพาอุ่นไอแห่งความหวังเติมดวงใจ
ในตอนที่ฉันกำลังเฝ้าฝันถึงวันที่จะถึงอีกครา
ผ่านเปลวแสงส่อง ที่ติดตรึงหัวใจของเรา

ฉันจะรักษาโอบกอดมันไว้ให้พ้นทุกสิ่ง
ความทรงจำที่อยากเก็บเอาไว้ของวันที่งดงาม
แม้ทางที่ฉันจะเดินย้อนคืนกลับไม่มีหวนคืน

จะขอเดินต่อไป

No control เพราะคำที่ใช้นำทาง
No control ฉันเลือกเอง "จะก้าวไป"
No control ถึงยังไงก็ไม่เจ็บปวดในทางที่เดิน

No control เพราะโลกใบที่ฉันอยู่
No control ฉันจะยอมทำทุกอย่าง
แม้สุดท้าย ทั้งดวงใจต้องโป้ปดในตัวฉันเอง

No no no...No no no...No no no...Tears...

เชื่อในฝันที่ฉันต้องการและเฝ้ารอ คอยเติมเต็มให้มันเป็นดังเหมือนความจริง
ทุกๆสิ่งที่ผูกเอาไว้ได้จางหายไป
แต่วันนี้ ฉันเหมือนทุกคนที่พบเจอ ยังมีฝันที่แสนงดงามเหนือสิ่งใด
ให้ไปสู่...อยู่เสมอ~

No control เพราะปลายทางที่เดินไป
No control หนทางเดินที่ก้าวสู่
No control แม้ยังไงฉันก็ไม่อาจจะรู้ว่าคือที่ใด

No control เพราะโลกใบที่ฉันอยู่
No control ฉันจะยอมทำทุกอย่าง
แม้สุดท้าย ทั้งดวงใจต้องโป้ปดในตัวฉันเอง

No no no...No no no...No no no...Tears...

เนื้อหามันส่อเค้าถึงเบียคุรันขนาดนี้มันช่าง....//เลือดกำเดาไหล

ว่าด้วยตัว " อิฉัน " คือ ใคร ?

กล่าวสวัสดีกับทุกท่านเนะ

อันตัวเรานั้นไซร้มีนามว่า มิ้น ส่วนคำนำหน้าจะใส่ว่าอะไรก็ไม่ว่ากัน

อย่างที่หัวข้อได้กล่าวไว้ว่าตัวเรานั้นเป็น สาววาย

เพราะเหตุนี้ จึงมีความเป็นไปได้สูงที่จะทำให้ใครบางคนน้ำตาไหล 

หน้าซีดเซียว วิงเวียน ปวดศีรษะ เป็นไข้ ทิฟฟี่.. (หลังๆนี่ไม่ใช่ละ) 

ดังนั้น ใครไม่ชอบอะไรก็ปล่อยเราไปเถอะ ถือว่ามันเป็นรสนิยมเนะ ^<

เนื่องจากต้องราวงานตัวก่อน

เพราะเป็นงานที่ส่ง'จารย์

นี่คือเฮาเอง

นามที่พระอาจารย์(ท่านใดสักรูป) ตั้งให้เรานั้น คือ ณ.ฤทัย  นิลวรรณ

(ของแท้ ต้องมี " . " ไม่มี คือเขียนผิดเนะ)

เราเป็นคนทุกภาค เนื่องจากเกิดยะลา อยู่เชียงราย เชียงใหม่ และตอนนี้อยู่กรุงเทพ

สักพักคงได้ไปอีสาน กำลังศึกษาภาษาจากผองเพื่อนอยู่ล่ะเนะ

• งานอดิเรก คือ วาดรูป และแต่งคอสเพลย์(เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยว่าแล้ว แอบเซ็ง)
• คติประจำใจ งานหนักไม่ฆ่าใคร แต่มีคนตายเพราะงานหนัก
• อนาคตที่วาดหวังไว้  คือ  ไปอิเคบุคุโระให้ได้!!!!

และอย่างที่กล่าวไปข้างบนว่าเป็นงานส่งอาจารย์ ดังนั้น จึงเถื่อนไม่ค่อยได้นัก

รู้สึกดีกรีความมันส์อาจลดลงไป แต่ไม่เป็นไร วากัตเตะเนะ

เอาเป็นว่าแนะนำตัวแค่นี้พอละกัน ส่วนหากต้องการติดต่อก็ที่นี่เลยนะ

เฟสบุ๊กเฮา

(ค่อนข้างรับแอดช้า เพราะติดเกม)

ส่วนใครเล่น Raknarok ใน Steam ล่ะก็ แอดมาได้เลยที่ชื่อ  naruthai123

บอกไว้ก่อนว่าเล่นแค่เกมนี้เกมเดียวล่ะนะ ฮ่าๆๆๆ

สาววายนั้นไซร้คืออันใด~ อธิบายให้เข้าใจนิดนึง~

คือสาวน้อยที่มีรสนิยมประมาณนี้

ภาพเมื่อครู่อาจ(สื่อความ)ไม่ชัด อันนี้ชัดกว่าอีกระดับนึง

ส่วนความหมายในเชิงทฤษฎี เชิงปฏิบัติ หากสนใจก็อ่านที่อื่นดูเนะ 

เพราะมีคนเอาลงจนท่วมท้นแล้ว

ปล. อิฉันอวย Shizaya 10051 8059 เป็นต้น (มีอีกเยอะ)
เพราะฉะนั้นอาจมีภาพ เสียง(?) หรือเนื้อหา เกี่ยวกับคู่ที่อ้างเอาไว้พอสมควร
โปรดใช้จินตนาการในการเสพเนะ <3

ปล.2 ภาษาที่ใช้เป็นภาษาเฉพาะตัวและภาษาเหนือปะปนกันไป 

ปล.3 แป้นพิมพ์แข็ง พิมพ์ตกหล่นเป็นธรรมดาเนะ

To Be Continuous.