[S.fic 4851] ว่าด้วยความคิดถึง

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า "เรื่องจริง ยิ่งกว่านิยาย"

และนิยายหลายๆเรื่องกลับได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริง

ดังนั้น ครั้งนี้เราขอเสนอเป็นแฟนฟิคที่อ้างอิงมาจากเรื่องจริง

เพื่อให้ได้ทั้งสาระ(จะมีมั้ย?)และความบันเทิงไปพร้อมๆกัน

เรื่องราวจริงๆนั้นสั้นง่ายได้ใจความ 

และจะสรุปว่าเกิดอะไรขึ้นในส่วนท้ายของบทความนี้เนะ

เอาล่ะ มาสนุกกันเถอะมนุษย์เอ๋ย

Let's Go!!! []~(￣▽￣)~*

"Dakara, Sono kashi ja nai..."

*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*

Topic : ว่าด้วยความคิดถึง
Rating : PG-13
Type : Friendship
Pairing : 4851 [Spanner x Shouichi] feat. 10051
Summary : เมื่อการท่องอินเตอร์เน็ต ทำให้เขารู้ว่า เขากลายเป็นผู้เสียหายโดยไม่รู้ตัว



          เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วหลังจากที่ อิริเอะ โชอิจิ ไม่ได้รับการติดต่อจากเพื่อนสนิทของเขาอย่าง สปาน่า ซึ่งมันก็เป็นเวลาที่ค่อนข้างนานสำหรับเยาวชนวัยเท่าๆกับเขา จนใครหลายคนเฝ้าถามว่า‘ไม่เหงาเหรอ?’ หลายต่อหลายครั้ง

          เขายอมรับว่าตอนแรกก็เหงาๆหรอกนะ แต่หลังจากรู้เรื่องที่นายตัวแสบหน้าเดียวซุ่มทำแล้ว..

          บอกตามตรง...

          เหงาไม่ลงทันทีเลย!

         อุ๊ก... เหอๆ ถ้าจะให้เล่าล่ะก็ ยาวนิดนึงล่ะนะ

          เอาเป็นว่า ย้อนกลับไปสองวันก่อนละกัน



          วันนั้นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงในแว่นเนิร์ดๆกลับมาบ้านด้วยท่าทางอ่อนเพลียราวกับเพิ่งไปออกรบเสร็จมาทั้งที่จริงตัวเขาแค่เล่นวอลเล่บอลไป10นาทีเท่านั้น

          เขาบ่นพึมพำสองสามคำเกี่ยวกับศักยภาพด้านร่างกายอันห่วยแตกชนิดตรงกันข้ามกับมันสมองของตนด้วยความรู้สึกอนาถใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนแน่นิ่งคาโซฟาห้องรับแขกในท่าเดียวกับปลากระพงคาเขียง

          เวลาผ่านไปสักพักเด็กหนุ่มร่างเล็กก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจพาร่างตัวเองไปอาบน้ำอาบท่า หวังให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง เพราะวันนี้เขายังมีการบ้านที่ต้องสะสางให้เรียบร้อยอยู่

          เขา คนอย่าง อิริเอะ โชอิจิ ไม่มีวันยอมสูญเสียงตำแหน่งนักเรียนดีเด่นเพราะความอ่อนของตัวเองหรอก!!!

          คิดเสร็จก็ทำหน้าเหมือนอยากกัดลิ้นตาย10วินาทีแล้วจึงยิมเดินโสลเสลไปอาบน้ำแต่โดยดี

          20นาทีผ่านไป หลังจากอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวในชุดนอนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินเชิดศีรษะที่ยังเปียกหมาดๆด้วยท่าทางผ่อนคลายมานั่งที่โต๊ะทำงาน แล้วเปิดโน๊ตบุ๊คคุณภาพมาตรฐานของตนให้เดินเครื่องทันที

          หัวข้องานวันนี้ของเขาค่อนข้างแปลก ไม่รู้อาจารย์คิดอะไรถึงสั่งให้นักเรียนในห้องลองพิมพ์ชื่อจริงพร้อมนามสกุลใส่เว็ปเสิร์ชเอนจิ้นชื่อดังแล้วเขียนสิ่งที่เจอใส่กระดาษรายงานมา เป็นเรื่องอะไรก็ได้ ไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นคนที่ชื่อเหมือนกันก็ได้

          เป็นงานที่แปลกดี แต่ไม่รู้ทำไมตอนอาจารย์สั่งงานถึงมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆก็ไม่รู้...

          ช่างมันเถอะ คิดไปก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมา

          เจ้าตัวพยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจไปรอบนึง จากนั้นปลายนิ้วเรียวก็จัดการพิมพ์ชื่อของตนใส่ช่องค้นหาในหน้าเว็ปแล้วกดEnterอย่างรวดเร็ว

          ลิ้งค์เว็ปจำนวนมากปรากฎขึ้นบนหน้าจอในทันใด โชอิจิถอนหายใจเล็กน้อยอย่างโล่งอกเพราะเว็ปไซต์ต่างๆในครรลองสายตาเขาล้วนเป็นเว็ปไซต์ข่าว หรือบทความเกี่ยวกับผลงานการแข่งขันหุ่นยนต์ของเขาทั้งสิ้น

          ใจหนึ่งเขาก็คิดอยู่แล้วว่ามันต้องลงเอยแบบนี้ล่ะนะ

          นายช่างใหญ่ในอนาคตหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนหน้าจอลงมาดูข้อความด้านล่างอย่างไม่รีบร้อนในขณะที่ดวงตาสีมรกตหลังกรอบแว่นกลับสามารถกวาดสายตาดูข้อความต่างๆได้อย่างรวดเร็วประหนึ่งแสงแฟล็ตเลยก็ว่าได้ จนกระทั่งเขาไปสะดุดเข้ากับข้อความหนึ่ง

          'ผมดีใจมากจริงๆ ในที่สุดโชอิจิก็เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที'

          คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย โชอิจิอ่านหัวข้อประหลาดนั่นทวนอีกครั้งแล้วจึงอ่านข้อความเพิ่มเติมด้านใต้ต่อทันที

          ‘วันนี้เป็นวันมงคลของเพื่อนผม ช่วยยินดีให้กับพวกเขาด้วยนะครับ ในที่สุด อิริเอะ โชอิจิ เพื่อนที่ผมรู้จักมานานปีก็แต่งงานเสียที ถึงแม้ว่า...’

          ชื่อเดียวกันเลยแฮะ แถมเขียนเหมือนกันอีกต่างหาก..

          คนผมสีน้ำตาลแดงเอียงคอมอง ‘ถึงแม้ว่า…’ ด้วยความสงสัย ในตอนนี้เขาอยากรู้มากทีเดียวว่าจะมีข้อความอะไรเขียนต่อจากนั้น

          และเมื่อความอยากรู้อยากเห็นรุมเร้าจนถึงขีดสุด เคอร์เซอร์สีขาวก็เลื่อนไปแตะข้อความ สัญลักษณ์แดงการเคลื่อนตัวเปลี่ยนหน้าเว็ปก็เคลื่อนไหวทันที

          3นาทีผ่านไป เขามองหน้าจอที่ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยแล้วขมวดคิ้วและลองตรวจสอบสภาพเน็ตของบ้านดู จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่งออกมา

          ดูเหมือนพี่สาวของเขาจะกลับมาถึงบ้านแล้ว และจัดการโหลดBitซีรี่เกาหลีโดยไม่สนใจเขาอีกแล้วเช่นเคย...

          ตัวเขาเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆในบ้านที่แม่กับพี่สาวเป็นใหญ่คงทำอะไรไม่ได้หรอก 

          ช่างเถอะ ว่าแต่ หิวน้ำจังเลยแฮะ..

          เขาก้มลงหยิบขวดน้ำที่วางบนพื้นข้างโต๊ะเปิดผายกขึ้นดื่ม สายตาหันไปมองหน้าจออีกครั้ง แล้ว..

          พรวด!!!!!

          เด็กหนุ่มคว้าทิชชูเช็ดหน้าจอตาลีตาเหลือก ในใจทั้งตื่นตระหนกและไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง

          และภาพที่ปรากฎขึ้นชัดอีกครั้งแบบ Full HD คราวนี้ก็ทำเอาเขาตาถลน อ้าปากค้าง และแข็งเป็นหินไปโดยปริยาย

          มันเป็นภาพถ่ายคู่บ่าวสาวในชุดแต่งงานแบบญี่ปุ่น ทั้งคู่โอบกอดกันเล็กน้อย โดยฝ่ายเจ้าบ่าวที่เป็นหนุ่มผมทองร่างโปร่งซึ่งดูออกชัดเจนเลยว่าเป็นชาวต่างชาติกำลังก้มมองเจ้าสาวของตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มบางๆอย่างอบอุ่น 

          ส่วนฝ่ายเจ้าสาวก็ช้อนตามองผู้ที่ตนใจหมายจะใช้ชีวิตคู่ร่วมด้วยไปชั่วชีวิตอย่างเขินอายโดยสังเกตได้จากใบหน้าสวยที่ไร้ซึ่งเครื่องกีดขวางใดๆมีสีชมพูระเรื่อประดับอยู่จางๆ

          ทั้งคู่ยืนอยู่ท่ามกลางประกายสีเขียวจากมวลพฤกษา สายลมราวกับเป็นใจและยินดีกับทั้งสองคนจึงพัดพาให้มวลอดกไม้โบกพลิ้วไหวเล็กน้อย นำพากลีบดอกไม้และใบไม้เคลื่อนที่พัดผ่านและหมุนวนรอบทั้งสองคนบางเบา และด้วยเหตุนั้นเอง มันก็ยิ่งทำให้ภาพของทั้งคู่ถูกขับให้งดงามยิ่งขึ้นไปอีก

          ภาพใบนี้นั้นสวยงามจริงๆ มันเป็นดั่งวินาทีแสนล้ำค่าในชีวิตที่จะยังคงมีอยู่ไปชั่ว
นิรันดร์

          เรื่องสวยน่ะ เขายอมรับ ถ้าไม่ติดอยู่ที่..

          ใบหน้าเจ้าสาวคือ อิริเอะ โชอิจิ ตอนโต และใบหน้าเจ้าบ่าวคือสปาน่า เพื่อนสนิทของเขาตอนโตเช่นกัน!!!

          นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย..?

          เขามองใบหน้าเขินอายของตัวเองในสิบปีข้างหน้าด้วยสมองที่ชาหนึบเหมือนเพิ่งโดนทุบด้วยไม้หน้าสามมาก็ไม่ปาน จากนั้นก็มองสำรวจคนผมทองที่ยืนโอบกอดตัวเขาด้วยใบหน้าประดับยิ้มอย่างอ่อนโยนข้างๆอีกครั้ง..

          ฉ่า~

          เฮ้ยยย! ทำไมเราถึงหน้าแดงได้ล่ะ?!!

          เด็กหนุ่มจับใบหน้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว หัวใจที่เต้นระรัวทำเอาเขารู้สึกอึดอัดมิใช่น้อย แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนหลอกลวง

          ก็สปาน่าน่ะ..

          ทำหน้าแบบนั้นเป็นที่ไหนกัน!

          โชอิจิขมวดคิ้วถอนหายใจฮึกฮัดด้วยอย่างเคืองๆ สุดท้ายก็ทำแก้มป่อง เอาใบหน้านาบกับโต๊ะด้วยความเซ็ง

          เมื่อสมองสามารถกลับมาทำงานได้ในระดับปกติแล้ว ร่างบางก็เลื่อนเมาท์คลิ๊กไปยังโฟลเดอร์สำหรับเก็บภาพอย่างหมดอารมณ์

          ตัวอย่างภาพถ่ายจำนวนมากกว่า40รูปปรากฎเรียงขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเต็มหน้าจอ และทุกรูปก็เป็นภาพเขา(ในอนาคต)กับสปาน่าตอนโตในชุดแต่งงานที่อยู่ในอิริยาบทต่างๆทั้งสิ้น

          เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงรู้สึกว่าใบหน้าของเขากระตุกมากขึ้นและมากขึ้นทุกทีที่เขากวาดสายตามองดูรูปเหล่านั้น จนกระทั่งรูปสุดท้ายที่ปรากฎสัญลักษณ์การโหลดข้อมูลขึ้นต่างกับรูปอื่นๆ

          สงสัยสุขภาพเน็ตของเขายังไม่ดีเท่าที่คิดแฮะ

          ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจคลิ๊กขวาที่รูปแล้วเลือกเปิดในแถบใหม่ จากนั้นก็ไปอ่านคอมเม้นต์ที่มีคนตอบรับกลับมามากพอสมควรไปพลางๆ

          คนส่วนใหญ่นั้นเข้ามากล่าวคำยินดี(ที่เขาไม่ค่อยยินดีด้วยเท่าไร) แต่บางคนก็ถามเรื่องช่างถ่ายภาพ ไม่ก็ร้านเช่าหรือขายชุดที่พวกเขาใส่อยู่ แต่ที่แปลกและสะดุดตาเขาที่สุดดันเป็นคอมเม้นต์สั้นๆที่ทำให้นึกถึงใครบางคนขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

          Marshmallow★nism : อย่าให้ฉันเจอนายนะ คุณเจ้าบ่าว~

          ประโยคสั้นๆ ประหลาดๆ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเสียวสันหลังวาบแทนสปาน่าขึ้นมานะ บางอย่างบอกเขาว่าเจ้าของชื่อขนมขาวๆหยุ่นๆกำลังวางแผนสั่งเก็บเพื่อนเขาอยู่แน่ๆ..

          หรือไม่ บางทีเขาอาจคิดไปเอง...

          คงคิดไปเอง..

          ...

          “โชคดีนะสปาน่า...”

          โชอิจิไว้อาลัยให้เพื่อน 10 วิ หลังจากไม่อาจหลอกตัวเองได้สำเร็จ

          เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจออกก่อนจะกดเปลี่ยนแถบเพื่อดูรูปที่โหลดทิ้งไว้เมื่อครู่

          ............................

          .....................

          ...............

           ..........

          ......

          ...

          ..

         “สปาน่า!!!!!!!!!!!!!!”

          ณ อิตาลี เวลาเดียวกัน 

          “ฮัดเช้ย!” 

          นักวิศวกรหุ่นยนต์ในอนาคตเอาจมูกถูกกับแขนเสื้อตรงจุดที่ยังไม่เปื้อนคราบน้ำมันเครื่องสองสามที จากนั้นก็เอียงคอเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ดวงตาสีฟ้าใสปรือปรอยฉายแววฉงนอยู่วูบหนึ่งแล้วกลับเป็นเรียบเฉยดังเดิมอย่างรวดเร็ว 

          เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงใครเรียก... 

          คงหูแว่วล่ะมั้ง? 

          แล้วคนไม่ค่อยสนใจอะไรในชีวิตจริงก็หันกลับมาจัดการเชื่อมสายไฟในจุดที่ยังเชื่อมต่อวงจรของหุ่นยนต์แล้วยังไม่สมบูรณ์อีกครั้ง 

          ขณะที่หยิบเครื่องเชื่อมขึ้นมา สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่กรอบรูปบนโต๊ะพอดี มันเป็นผลงานชิ้นเอกที่เกิดจากพลังการตัดต่อของเขาล้วนๆ และทันใดนั้น ข้อความประโยคคำพูดบางอย่างก็ไหลผ่านเข้ามาในความคิดของเขา ทำให้คนที่ปกติใบหน้าไร้อารมณ์คลี่ยิ้มออกมาบางๆ





          WrenchCandy : วันนี้เป็นวันมงคลของเพื่อนผม ช่วยยินดีให้กับพวกเขาด้วยนะครับ ในที่สุด อิริเอะ โชอิจิ เพื่อนที่ผมรู้จักมานานปีก็แต่งงานเสียที ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ค่อนข้างซึนเดเระและหัวรั้นในบางเวลา แต่เจ้าบ่าวของเขาก็ให้สัญญาอย่างจริงจังว่า จะรักเขาแบบที่เขาเป็นด้วยทั้งหมดที่หัวใจเขามีครับ

          โชอิจิมองภาพ ‘จูบสาบาน’ อีกครั้งหลังจากโดนพี่สาวเข้ามาตบกะโหลกเพราะทำเสียงดังเกินไป ในใจก่นด่าเพื่อนตัวแสบสารพัดทั้งๆที่รู้ว่าใบหน้าร้อนผ่าวขนาดไหน 

          ทันใดนั้นเสียงCallของโปรแกรมสื่อสารก็ดังขึ้น และคนCallก็คือคนที่เป็นโจทก์ของเขาที่มีประเด็นเรื่องรูปพอดี 

          โชอิจิใส่หูฟังและกดตอบรับพร้อมง้างปากเตรียมใส่เต็มที่ 

          “สะ..” 

          “เรื่องนั้นฉันพูดจริงนะ” 

          "..."

          "..."

          “..ฮะ?” 

          “...ถ้านายยังไม่เห็น ฉันก็จะส่งลิ้งค์ให้นายดู แต่ถ้านายเห็นแล้ว ฉันก็แค่อยากจะย้ำให้นายเข้าใจอีกครั้งว่าไม่ได้อำเล่น แค่นั้นแหละ” 

          ฉ่า~ 

          “นะ นายนี่มัน อ๊ากกก!!! อยู่เฉยๆให้ฉันเฉ่งนายซะดีๆเลยนะ!!!” 

          “ครับ คุณว่าที่ภรรยา” ปลายสายมาเสียงหัวเราะดังมาเล็กน้อย 

          “งะ เงียบไปเลย!!!”

          โดยสรุปแล้ว หลังจากนั้นเขาก็สวดใส่สปาน่าไปยกหนึ่ง เจ้าตัวก็ตอบกลับมาเรียบๆว่าที่ทำไปเพราะอยากเจอและได้ใช้เวลาร่วมกันกับเขา แต่ด้วยอายุในปัจจุบันจึงยังทำแบบนั้นไม่ได้ 

          อีกอย่างสปาน่าก็ไม่อยากกวนเขาบ่อยด้วย เพราะรู้ดีว่าโชอิจิเรียนหนักแค่ไหน ก็เลยทำในจินตนาการ ตัดต่อไปมาก็เพลิน แล้วเกิดเป็นเรื่องอย่างที่เห็น 

          คนฟังอย่างเขาก็โกรธไม่ลงทันใด ทำได้แค่ถอนหายใจแล้วบอกอีกฝ่ายไปว่าไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันแบบนั้น ติดต่อหากันบ่อยๆก็ได้เพราะถ้าพูดกันตามตรงเขาก็คิดถึงอีกฝ่ายไม่น้อยเหมือนกัน

          พอพูดจบสปาน่าก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็เริ่มคุยเรื่องอื่นๆกันอีกเกือบสองชั่วโมงแล้วแยกย้ายกันไป 

          อันที่จริง ยังไงซะเขาก็โกรธเพื่อน(ที่อาจเปลี่ยนสถานะ)คนนี้อย่างจริงจังไม่ลงหรอก 

          อีกอย่าง ความรู้สึกที่ได้รับการเติมช่องว่างในหัวใจแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรนี่นา 

          ว่ามั้ยครับ?





OMAKE

          “โชอิจิ ถ้าเจ้าบ่าวของลูกเป็นพ่อหนุ่มผมทองคนนั้น แม่กับพี่สาวอนุมัติจ้ะ ♥ ” 

          “พรวด!!!!”

Fin.

.•.¸¸•´¯`•.¸¸.ஐ …¤¸¸.•´¯`•.¸•..•.¸¸•´¯`•.¸¸.ஐ …¤¸¸.•´¯`•.¸•..•.¸¸•´¯`•.¸¸.ஐ …¤¸¸.•´¯`•.¸•.

โอเค ในส่วนนี้เรามาพูดถึงเรื่องจริงที่กล่าวไว้ข้างต้นกันดีกว่า

เรื่องมันก็ง่ายๆ คือพื่อนเขาเกิดความรู้สึกคิดถึง จึงนำภาพเพื่อนคนอื่นๆ
(ในวัน เวลาที่ต่างกัน)

มาตัดต่อเข้าด้วยกันด้วยความเนียนอย่างน่าประหลาดใจ

(ครั้งนั้นที่ดูทำเอาเงิบไปทันใด)

แต่ก็นะ เพื่อนคิดถึง เราก็ไม่ว่าอะไร ตัดต่อแบบขำๆในหมู่เพื่อนแบบนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไรด้วย

แต่ที่เห็นเขาตัดต่อแล้วโวยวายกันในปัจจุบันนี้ก็เห็นจะเป็นเพราะต้องการสร้างความร้าวฉานนี่แหละ

คนบริสุทธิ์ก็เสียหาย คนผิดก็เข้าซังเตไมตามระเบียบ

โดยส่วนตัวแล้ว

ไอ้เรื่อง พ.ร.บ. หรือกฎหมายอะไรน่ะ จริงๆแล้วคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องมีก็ได้นะ 

ถ้ามนุษย์ทุกคนดีเยี่ยงวันเฉลิม

แต่ในเมื่อความจริงไม่เป็นอย่างนั้น มันจึงจำเป็นต้องมีอะไรมาควบคุมจิตใจคน

ไม่ให้คิดหรือกล้ากระทำผิดเฉกเช่นปัจจุบันล่ะเนะ

ดังนั้น เรื่องการตัดต่อ สำหรับเรามันก็ต้องดูที่ส่วนประกอบตรงที่

จุดประสงค์การตัดต่อ ภาพ(ว่าหน้าเราสวยมั้ย) และความสัมพันธ์ระหว่างผู้เกี่ยวข้องด้วย

ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้มาตัดต่อแล้วแอบอ้างว่าเราเป็นแมวที่บ้าน แบบนั้นมันก็ไม่ใช่ล่ะเนอะ

เพราะฉะนั้น เราคิดว่า 

อะไรดีก็ทำไป ไม่ดีก็อย่าทำ

เห็นด้วยมั้ย?

ก็แค่เรื่องง่ายๆที่หลายๆฝ่ายอาจจะมองข้ามไปเนะ

ถ้าเอาใจเขาใส่ใจเรา การทะเลาะเบาะแว้ง หรือผิดใจกันก็ไม่เกิด

ถ้าไม่เห็นแก่ทรัพย์ภายนอกเพียงอย่างเดียว ปัญหาที่จะรุมเร้าเข้ามาก็ไม่มี

ปัญหาทุกอย่างมันเกิดจากจิตใจของคนเราทั้งนั้น

สุดท้ายนี้อยากบอกว่า รักทุกคนเช่นเดิม

โลกใบนี้ช่างสดใส มาทำอะไรดีๆให้เกิดขึ้นกันเถอะเนะ

แล้วเจอกันใหม่ 

Adios 

ヾ(@゜∇゜@)ノ

To Be Continuous.